~ නමක් නැති කවි~

ගහේ අතු වැඩිලා අපැහැදිලි තෙලදසුන දැන් දවස් ගානේ...

උසට නැගි අතු සිඳින්නේ කොහොමදැයි මගෙ හිත නිති තැවෙන්නේ..

විදුලි බල ඇණ හිටීමක් දෝ කොතැනදැයි දැන් වරද වන්නේ...

කාටවත් කිය බලනු කෙලෙසද තනිව නෙව මං ගෙදර ඉන්නේ..

කලුවරට ගෙයි ඇතුලෙ ඉනු බැරි ඈ වෙතට ඔහු හනික යන්නේ...

ඔහු ලැබූ ඈ වාසනාවයි කියා මගෙ හිත මට කියන්නේ..

අඳුර ගැන බයවුණානම් මම කෝමදැයි මගෙ දිවි ගෙවන්නේ...

ඒ තියා ගව් ගණන් පියඹා රට පුරා ගොස් වැඩ කරන්නේ..

හිසරදේටත් ඇඳ වියත්තේ ලඟින් ඈ හට ඔහු සිටින්නේ... 

ගිලන් වූ විට මගේ දෑතයි බෙහෙත් දෙන්නට මට හිඳින්නේ..

නැකැත් හෝරාවෙන් සුවඳ කිරිබත් කටක් ඈ මුව කැවෙන්නේ...

වැඩට නොගියොත් මගේ නිවසේ බත් කටක්වත් නෑ ඉදෙන්නේ..

සැලකිලෙන් කුලගෙයිහි ගරු නම්බුවෙන් සැරසී ඈ හිඳින්නේ...

ලතාවක් ගස වටා එති යුතු නොමැතිනම් පෑගිලා යන්නේ..

කතක පිතු, සොහොයුරු ද හිමිගේ රැකවරණ ලැබ ලොව දකින්නේ...

කොයින්දෑ උන්! අම්ම නංගිත් මගේ දෑසින්නේ බලන්නේ..

~ ගයනි ~