රෝස මල් කැකුල බුලතක් දී වැන්ඳා...
පොත් බෑගය ගනිත්දිත් ආයෙත් වැන්ඳා..
දෝතට රස අහර දෙද්දිත් දූ වැන්ඳා...
පුංචි අත අරන් මගෙ හිත ඉකි බින්ඳා..
මා දෙස බැලූ ඒ මුවපොව් ඇස් දෙකට...
පුලුවන් උනා මගෙ හදවත සසලන්ට..
නුඹමයි ඉතින් සිහිවන්නේ මා මනට...
ඇයි මගෙ දුවේ වැන්ඳේ දුන් හැමදේට.?
ඈතින් ඉන්න උන්ගේ දුක දැන ගත්තූ...
කවදැයි ඉන්නෙ.. මිණි මෙනි මේ දූ පුත්තූ..
පැටවුන් පවා රකිනා වනයේ සත්තූ...
දුටුවොත් රිදේවී උන්ගෙත් පපු කැවුතූ..
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.